Wystawa czynna: 13.V-4.IX.2022 r.
Komisarz wystawy: Bożena Skoczeń-Ceranka
Od 13 maja do 4 września w galerii naszego muzeum na parterze, można obejrzeć niewielką ekspozycję, poświęconą twórczości Magdaleny Abakanowicz – jednej z największych polskich artystek XX wieku. Najważniejszym elementem wystawy jest tkanina wykonana przez nią w 1965 roku. Prezentowana „Kompozycja czarna” – jest rodzajem gobelinu utkanego ze sznurka, włosia, sizalu i innych tworzyw tkackich, określanych jako autorska technika własna. Całość ma zróżnicowaną fakturę o różnym stopniu grubości i miękkości.
Tytuł dzieła sugeruje jednoznacznie kolorystykę – i choć w rzeczywistości artystka użyła wielu barw jako środków wyrażenia nastroju i ekspresji – to melanż tego barwnego zestawienia tworzy kompozycję abstrakcyjną w ciemnej tonacji barwnej. Cała tkanina ma wymiary 120×300 cm. „Kompozycja czarna” jest własnością Muzeum Regionalnego w Siedlcach od 1970 roku, jako dar od Międzyorganizacyjnego Domu Kultury w Siedlcach.
Obecna wystawa pod tytułem „Ekspresja tkaniny. Kompozycja czarna – Magdaleny Abakanowicz”, stała się pretekstem do przypomnienia o artystce i jej twórczości, dlatego oprócz samej tkaniny pokazujemy też plansze przedstawiające fotografie innych dzieł Magdaleny Abakanowicz, oraz nieco wiadomości o jej życiu i refleksjach na temat sztuki. Dzięki temu możemy przypomnieć sobie jak wyglądają jej monumentalne „tkane rzeźby ”zwane abakanami, w tym: „abakan czerwony”, „abakan żółty” i „pomarańczowy z czarnym”, oraz instalacje przestrzenne eksponowane w plenerze. W późniejszym okresie twórczym, bazując na tkaninie, artystka wykonywała przecież też kompozycje rzeźbiarskie, składające się ze zmultiplikowanych postaci lub ich fragmentów jak: „Głowy”, „Plecy” czy całe postacie pozbawione głów jak np.: „Tłum” , „Agora” czy „Nierozpoznani”. W tych instalacjach przestrzennych bazowym materiałem rzeźbiarskim nadal były utwardzane żywicami tkaniny a z czasem też i inne materiały jak: stal, brąz, aluminium.
O życiu i twórczości Magdaleny Abakanowicz napisano wiele książek i wydano wiele albumów, dlatego w gablotach wystawienniczych prezentujemy między innymi: dwie książki Ireny Huml – wybitnej specjalistki od tkaniny artystycznej. Są to: „Współczesna tkanina polska” i „Polska sztuka stosowana XX wieku”. Zainteresowany czytelnik znajdzie w nich szerokie spektrum wiedzy o historii tkaniny, oraz artystyczne biografie i dochodzenie do sukcesu wielu polskich artystów tkaczy, w tym również – Magdaleny Abakanowicz, zaś w albumie Jana Styczyńskiego na starych fotografiach możemy zobaczyć artystkę przy tkackiej pracy twórczej. Na szczególną uwagę zasługuje też książka „Tradycja Mazowsza – powiat garwoliński. Przewodnik subiektywny” – Sławomira Kordaczuka. Dzięki niej odkrywamy bliskie związki Magdaleny Abakanowicz z naszym regionem. We wsi Nowa Krępa w powiecie garwolińskim rodzina Abakanowiczów na początku lat 30. XX wieku posiadała majątek ziemski wraz z dworem, w którym artystka wychowywała się i spędzała młode lata. Później we wspomnieniach często nawiązywała do tych czasów i do tego miejsca, które ją ukształtowało.
Wystawa „Ekspresja tkaniny. Kompozycja czarna Magdaleny Abakanowicz” ma na celu zainteresowanie zwiedzających postacią słynnej polskiej rzeźbiarki, artystki światowego formatu, której tkany gobelin podziwiać można w oryginale w Muzeum Regionalnym w Siedlcach.
Magdalena Abakanowicz (1930-2017)
Urodziła się 20 czerwca 1930 w Falentach, jako córka pochodzącego z tatarskiej rodziny Konstantego Abakanowicza i Heleny Domaszewskiej, polskiej szlachcianki. Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie, w pracowniach: Marka Włodarskiego i Eleonory Plutyńskiej. Debiutowała wystawą w Kordegardzie w 1960 roku. Na początku tworzyła gobeliny i malowane tkaniny, stopniowo przechodząc do prac o bardziej eksperymentalnym charakterze i nieregularnej strukturze, dochodząc do wielkoformatowych, przestrzennych Abakanów. Brała udział historycznym I Biennale Tkaniny w Lozannie, które rozsławiło na świecie polską tkaninę artystyczną. W 1965 roku prezentowała prace na Biennale Sztuki w Sao Paulo, zdobywając Grand Prix, które dało początek serii jej sukcesów. Od 1979 roku była profesorką Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu, w której prowadziła zajęcia w latach 1965–1990. Od 2006 była członkinią Rady Programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej. Mieszkała i tworzyła w Warszawie. Zmarła 20 kwietnia 2017 i została pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.