Zbiory sztuki

W latach 1904-09 studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem K. Stabrowskiego i K. Krzyżanowskiego. Następnie odbył podróż do Francji, Niemiec i Włoch. Studiował w Paryżu, Rzymie i Florencji. Od 1912 roku wystawiał swoje prace w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie uzyskując liczne nagrody. W okresie międzywojennym uczestniczył w wystawach zagranicznych organizowanych przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych. Współorganizował Instytut Propagandy Sztuki. W latach 1956-61 był profesorem na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Malował portrety, pejzaże, sceny historyczne i religijne. Projektował witraże, karty pocztowe i ilustracje książkowe. Po jego śmierci córka – Hanna Sołtan – przekazała do zbiorów siedleckiego muzeum ponad 1700 prac artysty.

Edukację artystyczną zaczęła na Kursach Wyższych dla Kobiet imienia Adriana Baranieckiego w Krakowie w czasach gdy nauczali tam J. Malczewski, J. Siedlecki, W. Wodzinowski, L. Stroynowski. Naukę kontynuowała w Akademii Julian w Paryżu. Zaczęła wystawiać w 1903 roku w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. W okresie międzywojennym prezentowała swoje prace także w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w latach 30. XX wieku jej prace nagrodzono brązowym i srebrnym medalem oraz nagrodą im. Leokadii Łempickiej. Malowała portrety, akty, pejzaże, sceny rodzajowe i kompozycje symboliczne. Projektowała witraże – trzy z nich zostały zrealizowane w oknach kościołów w okolicach Krakowa i Tarnowa. W 1967 roku podarowała ponad 600 prac do zbiorów powstającego ówcześnie w Siedlcach Muzeum Ziemi Podlaskiej.

Irena Karpińska z rodzicami i rodzeństwem przyjechała do Siedlec w 1920 roku. W 1924 roku wyjechała wraz z młodszą siostrą na studia do Poznania, przez rok studiowała polonistykę by potem uczyć się w Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w pracowni malarstwa W. Gosienieckiego. Od 1928 do 1933 studiowała w Wilnie na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego gdzie ówcześnie wykładali: F. Ruszczyc, T. Niesiołowski, J. Hoppen i L. Sleńdzinski. Dyplom uzyskała w 1958 roku na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od 1933 roku zajmowała się pracą pedagogiczną w Krasnymstawie, a po II wojnie światowej w Siedlcach gdzie w 1944 roku zorganizowała i prowadziła Miejską Szkołę Malarstwa i Przemysłu Artystycznego. Uprawiała także własną twórczość i brała udział w wystawach. W 1982 roku podarowała do zbiorów Muzeum Okręgowego w Siedlcach 110 swoich monotypii.

Joanna Karpińska z rodzicami i rodzeństwem przyjechała do Siedlec w 1920 roku. W 1924 roku wraz ze starszą siostrą wyjechała do Poznania i zaczęła naukę w Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego. Wybrała tam pracownię grafiki J. Wronieckiego. W 1929 roku przeniosła się do Wilna na Wydział Artystyczny Uniwersytetu Stefana Batorego do pracowni malarstwa monumentalnego L. Sleńdzinskiego. Dyplom uzyskała w 1958 roku na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Już w trakcie studiów podjęła pracę pedagogiczną. Po wojnie – w Miejskiej Szkole Malarstwa i Przemysłu Artystycznego, którą współorganizowała z siostrą – uczyła malarstwa sztalugowego. Równolegle prowadziła zajęcia z plastyki w Liceum Pedagogicznym. Uprawiała własną twórczość i brała udział w wystawach. W 1982 roku podarowała do zbiorów Muzeum Okręgowego w Siedlcach 30 swoich monotypii.

Swoje zainteresowania artystyczne zaczął rozwijać w Kownie, kontynuował je w Wilnie a po II wojnie światowej w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1950 roku otrzymał dyplom z dwóch fakultetów; malarstwa sztalugowego i grafiki artystyczno-warsztatowej. Po studiach początkowo mieszkał w okolicach Warszawy a od lat 70. XX wieku był związany z Siedlcami. Malował i rytował pejzaże, portrety, sceny rodzajowe. Wykonywał grafiki inspirowane literaturą polską, projektował ekslibrisy. W 1992 roku podarował do ówczesnego Muzeum Okręgowego w Siedlcach ponad 1400 swoich prac. W 2002 roku wdowa po artyście uzupełniła ten przekaz grafikami powstałymi w ostatnich latach życia artysty.

Studia artystyczne odbył w Warszawie u J. Rapackiego. Po 1905 roku przeniósł się do Zakopanego a następnie wyjechał do Włoch i osiadł w Genui a od 1930 roku mieszkał w Santa Margerita Ligure. Był członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. W „Zachęcie” miał wystawę w 1920 roku. Wystawiał także w Paryżu. Malował głównie pejzaże. Rodzina artysty podarowała jego spuściznę do Muzeum Narodowego w Warszawie, które w 1988 roku przekazało do zbiorów ówczesnego Muzeum Okręgowego w Siedlcach 172 obrazy olejne artysty.

Był żołnierzem artylerzystą w czasie I wojny światowej. W latach 1921-25 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem I. Pieńkowskiego i J. Pankiewicza, z którym wyjechał do Paryża. Wystawiał w Paryżu i Amsterdamie. W 1940 roku przedostał się do Anglii i osiadł w Londynie gdzie też wystawiał swoje prace. Wykładał w Szkole Sztuk Pięknych w Reading. Malował portrety, pejzaże, akty, obrazy historyczne oraz wykonywał ilustracje książkowe. Po jego śmierci, żona artysty podarowała kilkadziesiąt obrazów do muzeów w Polsce. W 1988 roku Muzeum Narodowe w Warszawie przekazało do siedleckiego muzeum 72 obrazy olejne Kazimierza Pacewicza. Muzeum wydało poświęconą mu publikację: „Kazimierz Pacewicz (1895-1974)”, Siedlce 2013, z kalendarium życia przygotowanym przez siostrzenicę artysty Zofię Rozanow.

W latach 1904-09 uczył się w Instytucie Głuchoniemych w Warszawie. W 1911 roku zaczął studiować w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni I. Pieńkowskiego. Przerwane wojną studia kontynuował od 1919 roku pod kierunkiem St. Lentza a następnie w prywatnej szkole K. Krzyżanowskiego oraz w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych w Warszawie. Przez całe życie był związany z rodziną brata. Mieszkał okresowo w Nowogródku, Węgrowie i Kielcach. Po wojnie osiadł w Krakowie. Malował, rysował i rytował pejzaże i zabytkową architekturę. Wykonywał też kompozycje o tematyce religijnej, projektował ekslibrisy i karty pocztowe. W latach 80. XX wieku Muzeum Okręgowe w Siedlcach zaczęło kupować jego grafiki. Obecnie zbiór liczy 143 prace artysty.

W latach 1926-30 studiował w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie a w latach 1930-36 w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Po wojnie prowadził zajęcia z rzeźby w Miejskiej Szkole Malarstwa i Przemysłu Artystycznego w Siedlcach. W latach 1946-50 został projektantem szlifów kryształowych w hucie w Szklarskiej Porębie. Tam zainteresował się szkłem jako tworzywem artystycznym i zaczął tworzyć szkła unikatowe, które wystawiał w Polsce i na świecie. Muzeum Okręgowe w Siedlcach, gromadzące twórczość artystów związanych z dawnym województwem siedleckim, stworzyło kolekcję złożoną z 50. kompozycji szklanych Henryka Albina Tomaszewskiego.

Talent plastyczny Konstantego Laszczki odkrył miejscowy ziemianin Jan Ostrowski i wysłał go do prywatnej szkoły rzeźby J. Kryńskiego w Warszawie. Był też uczniem L. Pyrowicza. W 1891 roku zdobył I nagrodę w konkursie rzeźbiarskim w Zachęcie i uzyskał stypendium na wyjazd do Paryża gdzie przebywał do 1896. Studiował w Akademii Julian i Ecole Nationale et Speciale des Beaux-Arts u Falguiere’a i J. L. Gerom’a. Po powrocie mieszkał i tworzył w Warszawie. Od 1899 roku, za namową J. Fałata, przeniósł się do Krakowa i prowadził katedrę rzeźby na tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych do 1936 roku. Był członkiem wielu stowarzyszeń artystycznych. Był rzeźbiarzem, interesował się ceramiką, próbował swych sił w malarstwie i grafice. Muzeum Okręgowe w Siedlcach zgromadziło w swoich zbiorach 12 prac tego artysty i wydało poświęcone mu publikacje: Jadwiga Puciata-Pawłowska, „Konstanty Laszczka. Życie i twórczość”, Siedlce 1980, Danuta Michalec, „Konstanty Laszczka (1865-1956). Prace artysty w zbiorach Muzeum Regionalnego w Siedlcach”, Siedlce 2017.

Wlastimil Hofman jest przedstawicielem młodopolskiego nurtu symbolizmu. Urodził się w Pradze w 1881 roku. W latach 1896-1899 uczył się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, Jacka Malczewskiego i Jana Stanisławskiego. Następnie przez rok kontynuował naukę w Paryżu. W 1904 roku został powołany na członka Międzynarodowego Towarzystwa Sztuk Pięknych z siedzibą w Monachium. Z ,,Grupą Pięciu” wziął udział w wiedeńskiej wystawie „Secesji”. Największa zagraniczna wystawa Hofmana odbyła się w 1920 roku w Paryżu, na której pokazał 90 obrazów. Po niej otrzymał mnóstwo dobrych recenzji i zamówień. Obraz „Spowiedź” z 1905 roku uznany został na wystawie w Paryżu za najlepszy. W 1929 roku został uhonorowany Złotym Medalem za zasługi na polu sztuki i Złotym Medalem na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. W 1937 roku odznaczono go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W czasie II wojny światowej artysta wraz z żoną zamieszkał w Palestynie. W Jerozolimie malarz zaprezentował na wystawie czterdzieści swoich prac. Po powrocie do kraju w 1946 roku krótko przebywał w Krakowie, a następnie już na stałe zamieszkał w Szklarskiej Porębie. W zbiorach Muzeum Regionalnego w Siedlcach znajduje się 9 jego prac – 5 rysunków i 4 obrazy.